Kultura-Etyka-Kulturystyka

 
   Kulturystyka intelektu

Czym jest kulturystyka? Czy rzeczywiście zgodnie z nierzadko spotykaną opinią - co ciekawe, najczęściej wypowiadaną przez osoby będące od tego sportu z różnych przyczyn niezwykle daleko - sukcesywny przyrost masy ciała, będący efektem długotrwałych ćwiczeń jest wprost proporcjonalny do systematycznego zawężania horyzontów myślowych? Nie ulega wątpliwości, że takie definiowanie idei kulturystyki jest uwłaczająco wręcz uproszczone. Zacznijmy jednak od samego terminu "kulturystyka". Uprawianie tego sportu nie jest niczym innym, jak konsekwentnym dążeniem do uzyskania zwiększonej masy ciała i jego harmonijnego rozwoju, a więc śmiało można powiedzieć, że jest to nieustająca walka o zdobycie i zachowanie wysokiej kultury ciała.

   Kultura ciała kulturą ducha

Nie jest prawdą, że zmagania z własnym ciałem są nieskomplikowane i nie wymagają zaplecza teoretycznego, a dodatkowo należy podkreślić, że sukcesy sportowe w omawianej dziedzinie są uwarunkowane bezwzględną samodyscypliną i systematycznością. Aby uzyskać satysfakcjonujący przyrost masy, początkujący kulturysta zmuszony jest do wykonania niezwykle forsujących ćwiczeń, minimum kilka razy w tygodniu, nie poddawania się zniechęceniu, którym, co oczywiste, owocują bóle przeciążonych mięśni i nieustającej walki z pokusami, którym ulegając traci status sportowca. Stosunkowo duży przyrost u początkującego kulturysty, nieustannie obniża się w miarę kontynuowania treningu, aż wreszcie ćwiczący staje przed trudnym zadaniem uzyskania właściwej definicji mięśni i utrzymania jej. Doprowadzenie treningu do fazy ostatecznej nie jest jednak owocem kilku, kilkunastu, czy nawet kilkuset sesji na siłowni, wiąże się ono z wieloletnią koncentracją na rozwijaniu kultury ciała i życiu zgodnym z żelaznym zasadami.
Najważniejsza, poza treningiem, jest superścisła dieta, nieunikniony staje się także, co najmniej dziesięciogodzinny sen oraz utrzymanie kondycji umożliwiającej kontynuację forsujących ćwiczeń bez szkody dla organizmu. Nie jest więc trudnym wyzwaniem odnalezienie cech wybitnych bohaterów z kręgu literatury, sztuki czy kultury u sportowca postępującego zgodnie z "kulturystycznym dekalogiem" - można więc mówić o potrzebie współzawodnictwa oraz zwyciężania, duchu rywalizacji, potrzebie zbliżenia się do ideału, dążeniu do harmonii, konsekwencji i niestrudzonemu dążeniu 
do celu, umiejętności zachowania umiaru we wszystkich przejawach życia i zdolności funkcjonowania z dala od używek, a także samodyscyplinie, potrzebie autokreacji, propagowaniu kultu ciała, a przede wszystkim posiadaniu własnej etyki sportowca i pragnieniu życia z nią zgodnego...